Een vervagende geschiedenis

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is er zo ontzettend veel verloren gegaan. Naast al de slachtoffers en materiële schade zijn er ook veel objecten verdwenen. Verkochte meubels, verhandelde kunst en leeggeroofde huizen. Dit is allemaal fysiek opgeschreven, maar lastig terug te vinden in het huidige digitale tijdperk. Onze connectie met de geschiedenis vervaagt en vice versa. Veel jongeren hebben geen grootouders meer die de oorlog hebben meegemaakt en kunnen vertellen over de geschiedenis. Hoe verbinden wij de geschiedenis weer aan de mens, voor zowel de huidige als de komende generatie? Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap heeft Public Cinema gevraagd om het belang hiervan weer te geven in een video voor de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed.

Van boekwerk naar zoekwerk

De video die we hebben gemaakt, volgt vijf junior onderzoekers die dagelijks bezig zijn om de verloren geschiedenis weer aan het daglicht te brengen. De digitalisering van de wereld zorgt ervoor dat documenten uit de Tweede Wereldoorlog en documenten van net na de oorlog nu in databases online beschikbaar zijn. Dankzij deze nieuwe bronnen kunnen zij het onderzoek voortzetten en de geschiedenis opnieuw tot leven brengen.

Maar in de computer is niet al het bewijs te vinden. Daarom nemen de onderzoekers als ware speurneuzen ook de objecten zelf onder de loep. Door dit fysiek te doen, kunnen er sporen worden gevonden die het object verbinden aan bestaande documenten. Het combineren van fysiek en digitaal onderzoek zorgt ervoor dat zij de persoon weer kunnen verbinden met de verloren geschiedenis.